as i was reading Ireen's blog, I stumbled upon these lines..
"i have learned how to express my true self. I have learned that it is allright to feel any emotion that we feel and not try to hide it. Anger, sadness, remorse, guilt, loneliness, etc...do not make us weaker. In expressing them, it makes us stronger. "
Ireen (aka Chun Yang at office) is right, kelangan mong i express o ilabas kung anu man ang nararamdaman mo.. mahirap kasi pag kinikimkim mo lang kung sa loob mga hinanakit mo or anything na unpleasant.. kasi pag naipon yan.. baka hindi mo na ma kontrol pag sumabog yan..
I wish i could be as strong as this girl, in the society where "machismo" attitude.. society dictates that boys don't cry.. sino namang gago nagsabi nyan? san nyo pinagkukuha ang idea na yan? isang malaking kalokohan yan.. karamihan ng mga male suicide cases sa Pinas eh dahil dyan.. hindi nila mailabas ang mga frustrations nila sa buhay.. kaya naipon nang naipon ang poof.. nde na nila alam ang kanilang gagawin.. last resort.. para matakasan.. magpapakamatay.. nakita nyo na anu nangyayari..
It's ok to cry.. hindi sign ng kabaklaan or kahinaan ang pag iyak.. pinapapakita mo lang na totoo ka at hindi nagkukunwari o tinatago ang nararamdaman mo.. Pero tingnan mo case ko.. magaling lang ako magsasalita ko.. pero nde ko naman ginagawa.. wala lang.. para sa akin kasi.. there is always a specific time and person or purpose for everything.. siguro mahirap lang mag express ng nararamdaman sa mga tao sa opisina.. anu nga naman ang pakialam nila.. manhid at plastik naman karamihan sa kanila.. kaya it's better na wag mo nang dalhin pa sa opisina ang problema mo.. dahil they dont mind.. they just mind their business.. hindi ko naman sa nilalahat.. meron pa rin naman "good folks" dito sa office.. endangered nga lang.. i dunno.. hindi ko alam kung bakit hirap akong ilabas mga saloobin ko or nararamdaman ko sa ibang tao.. minsan kelangan pang pilitin or maipit pa ako sa isang sitwasyon para masabi.. matagal tagal pa siguro bago ko makilala ang sarili ko.. salamat na lang at andyan mga kaibigan ko.. in times of ups and downs andyan pa rin sila.. handang dumamay sayo pag kelangan mo.. without them hindi ko makukumpleto ang aking pagkatao.. mahalaga sila sa akin.. isa sila sa mga reason why I exist.. ang drama ko, hindi bagay.
"i have learned how to express my true self. I have learned that it is allright to feel any emotion that we feel and not try to hide it. Anger, sadness, remorse, guilt, loneliness, etc...do not make us weaker. In expressing them, it makes us stronger. "
Ireen (aka Chun Yang at office) is right, kelangan mong i express o ilabas kung anu man ang nararamdaman mo.. mahirap kasi pag kinikimkim mo lang kung sa loob mga hinanakit mo or anything na unpleasant.. kasi pag naipon yan.. baka hindi mo na ma kontrol pag sumabog yan..
I wish i could be as strong as this girl, in the society where "machismo" attitude.. society dictates that boys don't cry.. sino namang gago nagsabi nyan? san nyo pinagkukuha ang idea na yan? isang malaking kalokohan yan.. karamihan ng mga male suicide cases sa Pinas eh dahil dyan.. hindi nila mailabas ang mga frustrations nila sa buhay.. kaya naipon nang naipon ang poof.. nde na nila alam ang kanilang gagawin.. last resort.. para matakasan.. magpapakamatay.. nakita nyo na anu nangyayari..
It's ok to cry.. hindi sign ng kabaklaan or kahinaan ang pag iyak.. pinapapakita mo lang na totoo ka at hindi nagkukunwari o tinatago ang nararamdaman mo.. Pero tingnan mo case ko.. magaling lang ako magsasalita ko.. pero nde ko naman ginagawa.. wala lang.. para sa akin kasi.. there is always a specific time and person or purpose for everything.. siguro mahirap lang mag express ng nararamdaman sa mga tao sa opisina.. anu nga naman ang pakialam nila.. manhid at plastik naman karamihan sa kanila.. kaya it's better na wag mo nang dalhin pa sa opisina ang problema mo.. dahil they dont mind.. they just mind their business.. hindi ko naman sa nilalahat.. meron pa rin naman "good folks" dito sa office.. endangered nga lang.. i dunno.. hindi ko alam kung bakit hirap akong ilabas mga saloobin ko or nararamdaman ko sa ibang tao.. minsan kelangan pang pilitin or maipit pa ako sa isang sitwasyon para masabi.. matagal tagal pa siguro bago ko makilala ang sarili ko.. salamat na lang at andyan mga kaibigan ko.. in times of ups and downs andyan pa rin sila.. handang dumamay sayo pag kelangan mo.. without them hindi ko makukumpleto ang aking pagkatao.. mahalaga sila sa akin.. isa sila sa mga reason why I exist.. ang drama ko, hindi bagay.
wala na akong masabi je... hands up na ako sa'yo... always remember your friends when you are down... that's the real purpose of friends...
Anonymous
May 3, 2012 at 6:03 PM