The Art of Letting Go

Sooner or later, everyone you know will disappoint
you in some way. They'll?say something or fail to
say something that will hurt you. And they'll do
something or fail to do something that will anger
you. It's inevitable.

Unfortunately, you make things worse when you stew
over someone's words and deeds. When you dwell on a
rude remark or an insensitive action made by another
person, you're headed for deeper problems.

In fact, the more you dwell on these things, the more bitter you'll get.

You'll find your joy, peace and happiness slipping
away. And you'll find your productivity slowing down
as you spend more and more time thinking about the
slight or telling others about it. Eventually, if
you don't stop doing it, you'll even get sick.

So what should you do the next time someone betrays
you? TAKE RESPONSIBILITY FOR YOUR FEELINGS. Even
though the other person may be at fault, even though the other person
wronged you, you are still
responsible for your own feelings.

In other words, other people do not "cause" your
feelings. You choose them.

For example, two different people could be told that
their suggestions made at the staff meeting were
"stupid and idiotic." One person may "choose" to
feel so hurt that he never speaks up at any other
meeting again. The other person may "choose" to feel
sorry for the critic, sorry that the critic couldn't
see the wisdom and necessity of her suggestions.

As long as you blame other people for your feelings,
as long as you believe other people caused your
feelings, you're stuck. You're a helpless victim.

But if you recognize the fact that you choose your
feelings and you are responsible for your feelings,
there's hope.?You can take some time to think about
your feelings. And you can decide what is the best
thing to say or do.

Then, you've got to learn to WALK AWAY FROM
DISAPPOINTMENT.?It's difficult to do, but it's
possible. The famous 19th century Scottish
historian, Thomas Carlyle, proved that.

After working on his multi-volume set of books on
"The French Revolution" for six years, Carlyle
completed the manuscript and took volume one to his
friend John Stuart Mill. He asked Mill to read it.

Five days later, Mill's maid accidentally threw the
manuscript into the fire. In agony, Mill went to
Carlyle's house to tell him that his work had been
destroyed.

Carlyle did not flinch. With a smile, he said, "That's all right, Mill.

These things happen. It is a part of life. I will
start over. I can remember most of it, I am sure.
Don't worry. It's all here in my mind. Go,my friend!
Do not feel bad."

As Mill left, Carlyle watched him from the window.
Carlyle turned to his wife and said, "I did not want
him to see how crushed I am by this misfortune." And
with a heavy sigh, he added, "Well the manuscript is
gone, so I had better start writing again."

Carlyle finally completed the work, which ranks as
one of the great classics of all time. He had
learned to walk away from his disappointment.

After all, what could Carlyle have done about his
burnt manuscript?

Nothing. Nothing would have resurrected the
manuscript. All Carlyle could do was to get bitter
or get started. And what can you do about anything
once it is over? Not much. You can try to correct it
if it is possible, or you can walk away from it if
it isn't. Those are your only two choices.

Sometimes you've just got to shake it off and step
up. It's like the farmer who had an old mule who
fell into a deep dry well. As he assessed the
situation, he knew it would be difficult, if not
impossible, to lift the heavy mule out of the deep
well.

So the farmer decided to bury the mule in the well.

After all, the mule was old and the well was dry, so
he could solve two problems at once. He could put
the old mule out of his misery and have his well
filled.

The farmer asked his neighbors to help him with the
shoveling. To work they went. As they threw
shovel-full of dirt after shovel-full of dirt on the
mule's back, the mule became frightened.

Then all of a sudden an idea came to the mule. Each
time they would throw a shovel-full of dirt on his
back, he would shake it off and step up.

Shovel-full after shovel-full, the mule would shake
it off and step up. In not too long a time, the
exhausted and dirty mule stepped over the top of the
well and through the crowd.

That's the same approach we all need to take. We
need to shake it off and step up.

Finally, you need to FORGIVE. It's difficult,
especially when the other person doesn't deserve
your forgiveness or doesn't even seek it. It's
difficult when the other person is clearly in the
wrong.

Part of the difficulty comes from a common
misunderstanding of forgiveness.

Forgiveness doesn't mean that the other person's
behavior is okay. And forgiveness doesn't mean that
the other person is off the hook. He's still
responsible for his misbehavior.

Forgiveness is about letting yourself off the
emotional hook. It's about releasing your negative
emotions, attitudes, and behaviors. It's about
letting go of the past so you can go forward to the
future.

Everyone in your life, everyone on and off the job
is going to disappoint you. If you know how to
respond to those situations, you'll be way ahead of
most people. You'll be able to live above and beyond
your circumstances.

Action:

Identify two people that have disappointed, hurt, or
angered you. If?possible, select two people towards
whom you still have some bitterness.

Then ask yourself, "How does my bitterness serve me?

Am I happier holding on to it?

Do I sleep better?

Is my life richer, fuller, and better because of my bitterness?"

If you find that your bitterness is hurting you, make a decision.
Actually decide to let it go.

Walk away from the disappointment -- which means you
no longer dwell on it or talk about it. Period!

Or as Islam teaches us, the true believer is the one who
can forgive while she is angry.

Hayup na crush yan..

dear blog,

*sigh* malamang sawa ka na kakarinig ng mga himutok ko. bakit kaya ganun, saka mo lang naiisip na mahal mo pala siya pag wala na sya or umalis na. wala lang. naalala ko lang ulit (and again.. hindi kba nagsasawa sa pagiging nostalgic..) me crush ako nung college, wag na nating sabihin ang pangalan, actually hindi naman ito na developed kung nde pa sya paalis.. halo halo nararamdaman ko that time, malungkot dahil baka hindi ko na sya makita kahit kailan, masaya dahil alam kong masaya sya sa buhay nya ngayon, naiiyak at inaalala lang mga sandali na kasama sya, laking panghihinayang dahil kung bakit hindi ako madalas sumama sa kanya pag nagyayaya sya.. ah ewan.. kelan ka ba mawawala sa isip ko.. ilang taon na ang nakalipas.. andito ka pa rin sa puso ko.. umaasa kahit wala namang inaasahan.. lagi nlang napapakanta ng..

at kung hindi man dumating sa'kin ang panahon
na ako ay mahalin mo rin
asahan mong di ako magdaramdam
kahit ako ay nasasaktan
'wag mo lang ipagkait
na ikaw ay aking mahalin

ang korni ko talaga.. para akong tanga.. na nagpapakatanga sa isang pagmamahal na hindi naman magkakatotoo kahit kelan.. lecheng pag-ibig yan.. bakit kelangan kong maramdaman ang pangungulila sa kanya.. samantalang hindi naman naging kami.. sige tama na nga itong kalokohan na ito.. darating din ang oras na hindi ko na sya iisipin at tuluyan nang makakalimutan.. sa mga kaklase ko nung college.. wag na kayong mag-isip pa kung sino sya.. hindi nyo kilala.. tapos!

ingrown

kumusta. hindi ako nakapag update ng blog for two days kasi last wednesday i undergo a minor surgery po sa paa. ang persistent ingrown nails na yan na for almost 7 months eh tiniis kong maglakad na parang pilay. finally naalis na rin. pero ang daming pasikot sikot para maooperahan klang sa isang public hospital. buti hindi na ako inabot ng lunch break at natapos na nang 12 noon. akala ko nga aalisin ang buong kuko pero hindi naman daw ganun ka serious kaya ginupit nlang ang part ng ingrown nail. sa tribal wars naman (browser based strategy game) sigh. nagsialisan ang mga key tribe members kaya umalis na rin ako. ilang buwan rin ang pinagsamahan namin (The Red Dragons ang name ng tribe namin) tapos nang hindi magkasundo sa merge sa ibang tribe. nagsialisan na sila. cry.

what a day..

paguwi sa haus maaga akong nakatulog. hindi ko pa nga natapos panoorin ang deal or no deal. napagod lang siguro ako at medyo frustrated. kasi hindi tumawag sa akin kahapon ang company na inaantay ko. yung kasabay kong friend nag text sa akin. tinawagan na daw sya eh samanatalang sabay naman kami nagpasa ng resume. it's sooo unfair talaga. dahil ba masyadong formal ang aking resume at wala akong nilagay na gaming profile ko, wala na akong chance para makakuha ng test ( yung friend ko kasi eh nilagay nya ang gaming profile nya. undergrad pa iyon ah. samantalang college grad ang nakalagay sa requirements nila). yung isa ko pang kakilala sa isang message boards tinawagan na rin at sinabi pinalagay sa kanila mga online games na nalaro nila samantalang kami kinuha lang ang resume, pinag antay ng ilang minuto tapos eh sasabihin lang na tatawagan nlang daw, may isa kaming kasabay siya lang mag skill test pero may mga hatak napasama na rin kahit hindi nagpasa ng resume, napaka unfair talaga ng company na ito. ewan ko. sensya na. dinaan ko lang dito ang mga frustrations ko kahapon. naaasar talaga ako. hindi man lang ako binigyan ng chance na kumuha ng test. matatanggap ko pa iyon eh kung nde ako pumasa, pero yung ako lang ang hindi tinawagan kahapon. HINDI!!!

Ang Kampeon

Si Pacman at ang Bayan

kumusta ulit. malamang kaya nakakapag blog ako eh may OT ako ngayon, sayang nga at hindi ko mapapanood sa TV ang laban nina Pacquiao at Morales. pero tanghali pa naman ata iyon. may pa 9 am pang sinasabi. oo 9 am nga. ang simula ng boxing event syempre lalaban muna yung ibang undercards bago ang main event, ayon nga sa isang article mula sa HBO..

When Pacquiao fought Erik Morales for the second time last January, this is what happened in the Philippines:

- Police reported a crime rate of nearly zero in major Filipino cities during the hours leading up to the fight and after.

- Normally congested streets in every city in the country were deserted.

- Politicians who rarely agree on anything, sat side-by-side with adversaries in movie theatres across the country to watch the fight broadcast.

- On free TV, the Filipino network which aired the bout broke all existing national records, with virtually 100 per cent of the country's TVs tuned in.

kung araw araw nga lang na pwedeng lumaban sa Pacman, laging "normal" ang Pilipinas lagi, minsan iniisip ko. bakit kelangan tuwing laban lang ni Pacman tayo nagkakaisa. hindi ba pwede kahit wala siyang laban eh magkaisa tayo at kalimutan na ang masyadong pamumulitika at pansariling interest lang. Bayan Muna bago Sarili. hindi ko na napapansin sa atin ang katagang ito. sana man lang eh makabangon na tayo mula sa ating pagkakalugmok at gawing inspirasyon si Pacman para sa seryosong pagbabago tungo sa kaunlaran. Bow!

Interesting Google Search (part 3)

eto na ang part 3 namimihasa ba. hehe. ang kukulit lang kasi ng mga pinaghahanap ng tao sa net kung saan eh indirectly na di-divert sa aking blog (salamat na rin dahil dagdag traffic).. natawa lang ako sa kalderetang manok.. anu naman kinalaman ko dyan. hindi naman ako nagluluto.. saka naging dear heart pa ako.. hindi ko alam kung anung dahilan o kulang sa iyo hijo at lagi ka nlang nasasaktan..

• picture ng mga gulay
• NUTRITION FACT OF KALDERETANG MANOK
• bakit ganun lagi na lang ako nasasaktan may kulang ba sa akin
• sabayang pagbigkas english tags
• ano ang ginagamit ng PAG-ASA para malaman ang paparating na bagyo dito sa pilipinas
• san nakakahanap ng design sa friendster
• Mga Importanteng naganap sa Pilipinas noong 19th century
• jin Ikari
• tristancafe 12 days of christmas mat
• "anu" founder hi5.com
• rhotacism correct
• friendster-layouts(oldskool)
• kaloob music
• "*3370#" low battery
• anu ang salawikain
• "feel the rain in your skin..."

Turning Point

It's Friday again, umaasa pa naman kami na ngayon ang sweldo. pero sa Lunes pa daw pero susubukan bukas, ewan ko ba bakit ganyan ang setup. diba tama lang na kapag sa Saturday bumagsak ang payday eh sa Friday ibibigay at pag sa Sunday eh sa Monday. kagaya nga ng sabi ni Pete what a f****** career we have here! kaya naman kahapon eh nag apply na ako sa 2 gaming company. one in Ortigas the other one at Makati. siyempre kung papipiliin ako eh di dun sa na malapit. I didn't knew nag eexist na pala ang mga ganitong company pati mga game may "outsourcing" na rin. sa ngayon eh World of Warcraft at Final Fantasy XI sila naka focus, the usual account/item/gold trading, buying , selling and even power levelling para sa mga tamad na kano na gusto maka level 60 w/o playing couple of hours per day. well sana eh i'm qualified for the job at saka dito naman talaga ako nag eenjoy talaga, my stress releiver, my unconditional friend - video games.

Headline of the Day

ang bus!

gandang umaga ulit sa lahat. wala pa ring bago nasa karaniwang panahon pa rin tayo. wala pa namang malaking sakunang nangyayari. wala pa ring pinagbago ang mga balita. kaninang umaga napansin ko aba iba na naman ang design ng Jell Transit (bus), kagaya ng Mafel at Gasat Express. mabuti naman at bago na at hindi na mga bulok ang mga bus sa EDSA. one time kasi nung night shift pa ako at pauwi na nang umaga nakasakay ako sa bus na sira sira ang upuan at labas na ang styro. halatang pabaya at walang balak ayusin. sa totoo lang kung pagsakay sa bus ang paguusapan. mapili talaga ako, umaabot ng isang oras bago ako makasakay. kasi nga ayoko ng masikip, gusto ko kahoy ang likuran at hindi plastic at yung tipong titigil sa harap ko at hindi na kelangan pang habulin. mga sinasakyan ko lang na mga bus ngayon eh ung Jell, Renan, Gasat at Mafel kasi ok yung mga bus nila. ewan ko ba naiinis talaga ako sa sarili ko bakit ganun ang paguugali ko. na trauma na siguro sa pagtayo, mga sira-sirang upuan. hehe!

oscars at sapatos

gandang umaga ulit sa inyo. kagabi ang sakit sakit ng paa ko both left and right. kasi basa pa ang sapatos ko. kaya yung sa kapatid ko muna ang sinuot ko. eh kaso maliit sa akin nang kaunti kaya mahirap talaga maglakad lalo na't may sugat pa ang kaliwang paa ko. so lahat ng pwersa eh nasa kanang paa ko. kaya naman nanakit rin kakamadali ko maglakad pauwi kahapon. hindi ko na talaga susuutin iyon. aba aba pinaguusapan na ang christmas party at oscars daw ang theme ewan ko ba sino ang nakaisip nun. poor lang po kami. wala kaming damit. sila mag provide ng damit. maski tuxedo wala ako. ah basta kung anu lang makita ko sa amin iyon ang susuutin ko. sige iyon lang sa ngayon..

puro problema na lang

call me boy nostalgic as my friend Angelo always call me. lagi ko nlang kasi sinasariwa mga panahon nung nasa school pa ako. ang saya. walang problema. kung meron man mag projects, exams, assignments lang. mas mapera pa nga ako nung nagaaral pa ako kesa ngayong nagtratrabaho na ako. hindi ko maramdaman mga pinaghirapan ko. sana naman pagsawain muna ako sa mga munting luho ko bago magbigay sa iba. nung hinding parang takaw na takaw ako sa mga bagay na iyan. ewan ko. lahat nlang daw pino-problema ko. maski nga kung kumain nba ang pusa namin pinoproblema ko pa. kelan ba mawawala mga problema. i really really need a PEACE OF MIND right NOW. nagmumukha na akong matanda kakaisip ng mga problema.

Paalam mama welms..

gabi na ako nakauwi sa amin. may despedida kasi sa office. si mama welms. isa sa mga pioneer ng company. mamimiss namin ang kakaibang tawa na sya lang nakakagawa sa office. ang terror ng opisina at mayora nga daw sabi nila. good luck nlang kay welms sa career nya. natatawa lang ako nung kainan na. parang mga refugee o kaya mga nasalanta ng bagyong milenyo mga tao sa office. kumukuha ng relief goods. haha.

gutom lang yan..

buti naman at maaga pa rin akong nakauwi sa amin kahit medyo nagtagal ako sa Mega. kasi me binili pa ako. nakakahiya nga. ilang oras akong paikot ikot para hanapin ang Bench. nasa may entrance lang pala. hmp. wala naman bagong nangyari bukod sa nahihilo na ako sa gutom paguwi sa amin. hindi kasi ako nananghalian. nagtitipid ako kaya biscuits lang kinain ko. napaaga ata ang pasok ko ngayong umaga. mga 6.05am eh andito na ako. mamaya nlang ulit.

maaga..

hello. kumusta. kahapon maaga akong nakauwi dahil makulimlim na naman ang kalangitan. buti nlang at nakasakay ako ng bus bago umulan (ambon lang naabutan ko bandang Cubao). pagkauwi ko tyempo naman na TV Patrol na agad kaya nanood nlang muna ako bago magbihis. nde na ako kumain dahil nakatulog din ako ng mga 9.30pm. sobra naman si Kris dun sa Deal or No Deal pinaalis sa studio yung pinsan ng contestant. may sinabi lang na hindi gaano maganda, gumanti na. kahit minor issue lang ito. paguusapan na naman sa kabilang network ito.

Dayshift again..

Sa Lunes dayshift na naman ako ulit. after 5 months nang pagiging night shift. babalik na naman ako sa maingay at magulong shift. wala lang. pag gabi kasi tahimik at walang istorbo. saka nde rin magastos. unlike sa dayshift. magiisip na naman ako kung paano makakatipid. magbabaon nlang cguro ako. aagahan ko nlang pumasok para maaga rin akong makauwi. para nman makapanood ako ng balita. sayang lang at babalik na naman sa normal ang sweldo ko. sa loob ng 5 buwan. wala man lang akong naipon para sa sarili ko. dumadaan lang sa kamay ko ang pera dahil ang dami daming gastos. lalo nat nagkaroon ng lapse sa pagbabayad sa lupa sa pag-ibig. next year pa babalik sa normal amortization. ewan ko ba. yung cellphone ko year 2000 pa sya. gusto ko nang palitan. hindi ko magawa. sana makahanap na ako ng work na malaki ang kita at nag eenjoy pa ako. sige iyon lang. pasensya na hindi ako nakakabisita sa blogs nyo. ultra busy po talaga. maski sa yahoo mail wala na rin akong time. sa taas ba ng quota ba naman na binigay. INJUSTICE.