Tanghali Tots again

Hindi pa rin ako maka-recover mula sa blogpost ni Dale, ako kasi pag ganun iniisip ko na ako siya at paanu pag nangyari sa akin mga ganung situation, mga reaction ng mga nakapaligid sa akin, mga ganun. Lalo na ang death of a loved one. Hindi ko maisip kung anu gagawin ko just in case manyari iyon. Kaya minsan pag nasa taas ako namin, gabi, madilim at ako lang eh nagse-senti na naman ako at iniisip ang buhay-buhay. What if pag ako namatay, sino dadalaw sa wake at libing ko. Mga emosyon ng mga tao sa paligid. Isa ko pang iniisip eh mga death moments, paanu gagawing memorable siya (morbid!). Yung tipong may mga huling pasabi pa or stare sa last person na makikita mo habang buhay ka.

Nakakapagod na rin kasi mabuhay, sa totoo lang. Gusto ko na minsan magpahinga na talaga. Dahil hindi ko na makita ang kasiyahan at peace of mind ngayon. Mapapansin sa mga entries ko puro na lang negative at dark ang mga entries. Para sa akin kasi panandalian lang ang happiness at mas mahaba ang panahon ng kalungkutan. Life is always not fair, that's the painful reality. Ewan ko, kelangan ko ngayon ng ilang toneladang head ups, motivation and positive reinforcement.