Takipsilim

Malapit nang gumabi nang makasakay ako sa jeep biyaheng papuntang Litex. Maaga kasi akong nakakapasok sa office kaya pinalipas ko ang ilang minuto para ma-adjust. Parang takipsilimang aking buhay sa ngayon. Sa palagay ko naraning ko na ang punto na wala na akong silbi sa mundo. Na gusto ko nang mawala na. Pagod na kasi ako sa lahat ng aspeto mapa-pisikal, emotional, mental etc. Pakiramdam ko naubos ko na ang lahat ng pwede kong gawin para lang makuntento at maging masaya sa buhay.

Sa pagkakataon na iyon biglang namuo ang luha sa aking mga mata at salamat na lang at hindi napansin ng ibang pasahero iyon dahil na rin sa nagdidilim na. Pero bigla akong nabuhayan ng loob habang pinagmamasdan ko ang malaking puno na nakatayo sa boundary ng Rizal at Quezon City. Kahit ilang bagyo ang dumaan andun pa rin siya at matipunong nakatindig kahit mag-isa na lang siya at nawala na ang mga kasama niyang malalaking puno na kasama niya mga ilang taon na ang nakakaraan. Inisip ko sa sarili ko na gayahin siya, na kahit anung bugso ng mga problema sa buhay - matatag pa rin at handang harapin ang anumang hamon sa buhay.