Lamig-lamig..

Panay ang ulan nitong nakaraang mga araw, lalo lang nababagot sa bahay at alam sa amin na gala talaga ako at hindi pirmi sa pa rest day, hayz, anu ba itong nararamdaman ko, blame it again to the weather, ilang araw, buwan at taon na ang lumilipas na single parin, ang lamig lamig ng panahon, nakakalungkot at mag-isa nalang palagi sa pagmumuni-muni. Isang tao lang ang nasa isip ko na gusto kong makasama hanggang sa huling araw ng aking buhay pero hindi pwede maging kami at hindi talaga magiging kami kaya heto inaalo nalang sarili ko sa isang tagong mundo na tinatawag na pantasya, na sa mundong ito pwede maging kami at habambuhay na masaya.

Pero sa pagbalik ng ulirat, balik na naman sa realidad, na mag-isa kalang sa buhay, walang katuwang o masasabihan ng nasasaloob, nakakalungkot pero wala akong magawa. Ayokong i-risk ang pagkakaibigan namin at mauwi sa wala ang lahat. Masaya na ako na ganito, siguro panahon nalang ang makapagsasabi at huhusga sa akin. Sana matutunan ko na rin kung paano maging masaya..